Чаму?! — абураўся Купала.
І Колас пытаўся: — Чаму?!
Праз столькі гадоў перапала
Не менш абурэнню й майму.
Чаму мае бацька і маці
З нядоляй жылі да труны?
Пры пане не скінулі лапці,
Насілі і сацлахманы.
Чаму і маё пакаленне
Гады склала, нібы ў турму?
І гіне, і сохне карэнне,
І парасткі вянуць.
Чаму?!