Хачу звярнуцца ўслых
Да праведнага Бога —
Навошта крыўдзіш тых,
Не крыўдзіць хто нікога?
Чаму караеш ты
Сумленных, міласэрдных?
Й не цэліш гнеў святы
Ў злачынцаў ненажэрных?
Ты глянь, хто у царкве
Шукае суд Эзопаў.
Той, хто ледзь-ледзь жыве
Пад ціскам недахопаў.
Хто воз ледзь цягне свой
Праз год цяжкіх прыгоны.
Той, хто, апроч тваёй,
Не мае абароны.
Зірні ў царкву, зірні,
Ёсць ад чаго здзіўляцца —
Няма тут ў нашы дні
Ўладальнікаў палацаў.
Няма тут (не шукай)
Ад сквапнасці залежных,
Чыё жыццё праз край
У сытасці бязмежнай.
Карыта іх — яно
Вышэй ўсяго святога.
Вядома ўжо даўно —
Гром грымне — дык да Бога.
Не бачна у Царкве
Й памазаных уладай.
А вера ўсё ж жыве
Без заняпаду.
І моладзь — дзе-нідзе,
Павінна ж быць іначай.
Зноў у Царкву ідзе
Боль, старасць і нястача.
Хвала імю твайму,
Ты, Божа, мудры самы!
І ўсё ж чаму, чаму
Амаль пустуюць Храмы?