Заўсёды ўспамінамі рады
Вяртацца да роднай зямлі,
Дзе белых аблокаў грамады,
Як айсбергі ў небе плылі.
Дзе, хлебам цяжарная глеба,
Народзіць для ўсіх каравай.
А ў нізе, напіўшыся неба,
Валошкі ліюцца праз край.
Дзе светла было, як у Храме...
Чаму ўсё «было» ды «было»?
І сёння сябруе з палямі,
З лясамі, з лугамі святло.
І сёння пік неба высокі,
Намольвае свой благавест.
І сёння высокім аблокам
Зайздросціў бы сам Эверэст.
Не страціла ўсё-ткі прырода
Ласкавасць — адорваць сабой.
Тут сэрцу бліжэй год ад года
І «сёння», й былога прыбой.