замалёўка з мінулага
— Хто апошні?
— Я.
— А што даюць?
— Я сама стаю ўсяго хвіліну.
— Запытайце сперадзі мужчыну.
— Я пытала, ён не хоча чуць.
— Гэй, мужык! — звярнуўся я рашуча,—
Што даюць? Адпалыкні язык.
— Бачыш вунь людзей якая куча,
Значыць, дэфіцыт.— Сказаў мужык.
Раіць тая, што перада мною:
— Што там, вы б разведалі... Смялей!
А людзей стаіць — сцяна сцяною,
Больш, чым у вядомы Маўзалей.
Я сабраўся з духам — і наперад,
З боем прадзіраўся — не дыхнуць.
Ўсё на свае вочы там праверу —
Лепш убачыць раз, чым сто пачуць.
То грудзьмі уперад я, то бокам,
У рабоце — рукі, ногі, лоб.
Я штурхаю, лезу крок за крокам
Праз вялікай шчыльнасці натоўп.
І мяне ў адказ штурхаюць людзі,
То адзін піхнецца, то другі.
Раптам нехта хваць мяне за грудзі:
— Ты куды нахабна без чаргі?
Тут чарга напружана узвыла:
— Бач, знайшоўся разумней за ўсіх!
Даць яму па шыі! Лепш у рыла!
Па пячонцы садані! Пад дых!
Я стаю пад лаянкай, пад потам,
Быццам не ў жыцці, а ў страшным сне.
— Я ж хацеў убачыць толькі, што там!
Варта мне ў хвасце стаяць ці не.
— Вось і прэч у хвост свой, потрах суччы!
Тут чаргі не хвост, а галава.
Выпхнулі з чаргі мяне рашуча,
Ў крыўдзе, ў сіняках, без рукава.
Я пайшоў — і як цяпер праверу,
Што там прадаваў гандлёвы збыт.
Кажуць, туалетную паперу,
Сацыялістычны дэфіцыт.