У восенi сваё аблiчча,
Ад восенi не адмахнуцца.
Яна кудысьцi вабiць, клiча —
Цi прамаўчаць? Цi адгукнуцца?
Iду, а думкамi далёка,
Брыду, пачуццяў светлых поўны.
I непрыкметна, крок за крокам
Заходжу ў гэты сум чароўны.
I сэрца ўсхвалявана б’ецца —
Не наглядзецца, не нажыцца!..
Другога мне не застаецца,
Як з гэтай прыгажосцю злiцца!