Чароўны сум вясковай даўніны
Агорне сэрца — раніць і залечыць...
Вялізны круглы бохан іржаны
Калісьці мама выпякала ў печы.
Акругласць цеста на гарачы под
Спіхала ў печ з драўлянае лапаты.
А потым... Потым слінак повен рот
І ў вёску пах духмяніў з нашай хаты.
Жыццё даць хлебу — не булён зварыць,
Не кожнай ён даваўся гаспадыне —
То не ўпячэцца ён, то падгарыць,
То зліпнецца ў закалец і застыне.
І толькі ў мамы пёкся хлеб такі —
Душы разынка у нялёгкім лёсе.
І часцяком пыталіся жанкі:
— У чым сакрэт? Раскрый таемства, Зося.
І адгукаўся мамін смех жывы,
Дзялілася з суседкамі «адкрыццем»:
— Замешваю я цеста, як і вы,
Ды размаўляю з ім, нібыта з дзіцем.