Прыфасоню ватоўку і боты
І з ружовасцю ранку ў абдым
Накіруюся ў царства пяшчоты,
Дзе адчую сябе маладым.
Добрай раніцы, елкі, бярозы,
Поле, луг і ружовы абшар!
І расінкі, як Боскія слёзы,
Што з галін акрапляюць мой твар.
Кожны год непаўторна і нова
Бачу ўсё — нібы дзіўнае сню.
Край мой мілы, я невыпадкова
Улюбёны ў тваю чысціню.
Ты — майго нараджэння прадвеснік,
Ты — калыска, натхненне для крыл.
Тут мае самабытныя песні,
Тут і лёсу майго небасхіл.
Пазванчэла празрыстае ранне —
Хутка, хутка ружовасць міне.
Вунь і сонца ўзышло. Прывітанне!
Бачу я — ты пазнала мяне!