Сваё жыццё такім, якім было,
Я не магу прыняць агулам, цалкам.
Яно, нібыта трэснутае шкло,
Штось кожным адлюстроўвае кавалкам.
Адлюстраванні тыя, як суддзя,
Адказна вывучае часу вока.
Але й без часу разумею я —
Хаосу да гармоніі далёка.
Кавалкі не сабраць ужо ў адно,
Ды і навошта?
Шмат між іх нязгоды.
Жыццё, як шматсерыйнае кіно
І серыі бываюць антыподы.