Ноч спусцілася на зямлю,
Спіць наўколле пад зоркай Венераю.
Ноч глыбокая — я не сплю,
Плечы згорбіўшы над папераю.
Месяц сеў на маім плячы,
Сваім дзіўным святлом пяшчоціцца.
Штоб яшчэ напісаць? Аб чым?
Свет вялікі, а што ў ім робіцца?
Недзе сушыць, а дзесь ліе,
Недзе дзень, а ў кагосьці раніца.
Многім грошай на хлеб не стае,
Хтосьці недзе ва ўсю рэстараніцца.
Нараджаюцца, жэняцца, мруць,
Чалавецтва грашыць і моліцца.
Адны сеяць, другія жнуць
І на ніве чужой раздоляцца.
Хтосьці хваліць свой лёс, хто кляне,
Хто святкуе, хто горам уздыблены.
Свету цэламу не да мяне,
Не да думак маіх заглыбленых.
Мне, ў адрозненні ад падзей,
Ад таго, што у свеце робіцца,
Сэрца дужа баліць за людзей
І не спіцца, й адказна творыцца.
І не сплю, і пішу для таго,
Каб знікалі жыцця заняпадзіны.
Сілай вершаў і духу свайго
Спачуваю, на колькі мне дадзена...
Я і гэтая ноч са мной,
І на небе злаціначкі-ягады.
Цэлы свет за маёй спіной —
І няма адступаць куды.