Пакацілася сонца за лес,
Туманы да ракі паплылі.
І здаецца, што шаты нябес
Раптам сталі бліжэй да зямлі.
І сціскацца пачаў далягляд
Да акругласці веліч-шатра.
Хутка ноч й залаты зоркапад —
Залатая ўлюбёных пара.
Сэрца, поўнае казачных мрой,
Прывітае жыццё і вясну.
Прачынаецца дзіўны настрой,
А зямля адыходзіць да сну.
Вунь, да месяца дуб-хмарачос
Прагна цягнецца голлем сваім.
Дзе ні глянь — непаўторнасць дзівос,
Хараство — не нацешыцца ім.