Іду па вёсачцы —
хлапец-малец,
Да сябра, з канцавой,
апошняй хаты.
Іду па вёсачцы —
з канца ў канец,
Імкнуся несці гонар
мамы й таты.
Таму гляджу
на два бакі ўвесь час,
На кожны двор —
уважліва, старанна.
Фасонюся:
— Вітаю, дзядзька, вас!
Лагоджу:
— Прывітанне, баба Ганна!
У вёсцы ўсе —
нібы адна сям’я,
Мае вітанні —
не цяжкая праца.
Ды не такі ўжо
й выхаваны я —
Хітрую больш,
каб людзям спадабацца...
Эх, колькі год мінула
з той пары!
Не мала іх,
ды і падзей не мала.
Не толькі зніклі
хаты і двары
Не стала тых людзей,
Даўно не стала.
Іду па вёсцы
і душой крычу,
Бо мала што
ад вёскі засталося.
О, як я сёння
«хітраваць» хачу:
— Вітаю, дзядзька Юрка,
цётка Зося!
Вітаю ўсіх, аднавяскоўцы, ўсіх,
Без хітрыкаў малечых,
сёння — шчыра...
Не дакрануцца слоўмі
мне да іх —
Вяскоўцы адляцелі
ў вечны вырай.