Залітая сонцам прастора
Тут з першага дня.
Святла і ружовасці — мора,
Вакол чысціня.
Hі воблачка ў небе, ні хмаркі,
Hі ценю нідзе.
І час тут вясёлкава-яркі
Адлік свой вядзе.
Такую б гармонію ў свеце
Стварыць — быў бы цуд.
Суладдзе, сугучча, суквецце
З’ядналіся тут.
Усё тут у ладзе і згодзе —
Спрыяльнае нам.
І вось у такім асяроддзі
Узводзіцца храм.
Задумана Богам не дрэнна —
Ён мае чуццё,
Бо вырасце храм не імгненна —
За век, за жыццё.
Чакаюць наперадзе дзесьці
Дажджы і снягі —
Паспець бы падмурак узвесці
Цяпер, да смугі.
Паспець бы...
А шмат не паспела
За доўгі свой век,
Бо часта нядбайна, няўмела
Жыве чалавек.
To мэты мяняе, то збоча
І лезе ў гушчар,
To не разумее, што хоча —
Ці сонца, ці хмар.
Пра храм тут няма і гаворкі...
Вянец доўгіх год —
Хаціна, цямнеча, падпоркі,
Смяццё і смурод.
А вось і канец.
І памінкі.
І мары ў труне...
Свой храм адбудуюць адзінкі,
Астатнія — не.
*
Загадак на свеце не мала
І з’яў, і падзей.
Галоўнай загадкаю стала
Душа у людзей.
З маленства яна — на далоні,
Між дзён залатых.
Пакуль што душа не ў палоне
Жыццёвых інтрыг.
Hі воблачка ў небе, ні хмаркі,
Hі ценю нідзе.
І час тут вясёлкава-яркі
Адлік свой вядзе.
Пакуль што ў душы верхаводзіць
Святло і давер.
І кожны тут храм свой узводзіць
На ўласны манер.
Чакаюць наперадзе дзесьці
Дажджы і снягі.
Паспець бы падмурак узвесці
Цяпер, да смугі.
Ці ведае творца палаца,
Куды забрыдзе?
Што гэту штодзённую працу
З маленства вядзе?
І што не вярнуць ні хвілінкі,
Хоць Богу пішы?
Што хуткія дні, як цаглінкі,
Для храма душы?
Што ў храме злаба — як хвароба?
Нянавісць — бяда?
Што добрыя справы — аздоба?
Благія — брыда?..
Здавалася б, сонца — з запасам,
He бачна цяней.
Жыве чалавек, але з часам —
Душа ўсё цямней.
Яе здратавалі падзеі —
Крывавіць, баліць.
І толькі агеньчык надзеі
Да скону смыліць.
*
Прабачце, сучаснік, нашчадак —
Напружце ілбы:
Калі у душы беспарадак —
Жыццё — на дыбы.
Калі у душы прыцямненне —
Жыццё — уначы.
Калі у душы сутыкненні —
Жыццё — хоць крычы.
Трапеча душа, мітусіцца —
To ўніз, то ўгару.
Яна дазваляе прыжыцца
І злу, і дабру.
Прытуліць і чорнае з белым,
І з праўдай хлусню.
Яна здольна дзёрзка і смела
Аддацца агню.
Душа, кажуць,— прыцемкі...
Мабыць.
Ды толькі яе
Прастора нябесная вабіць
Ў абдымкі свае.
Спрыяе душы распрасцерці
Пад сонцам крыло
Святло, што мацней нават смерці,—
Надзеі святло.
*
Удзячны я Богу і маме
За доўгі мой век,
За тое, што здзейсніўся ў храме
Маім чалавек.
Канаў, пераадольваў благое,
Нясцерпнае грыз,
Адно падпіраў, а другое —
Валілася ўніз.
Завалы адцягваў штодзённа
Ад вечных высноў,
Святло ратаваў ад палона,
Ад хмар кажаноў.
Не ўсё ў гэтым храме збылося —
Шчымліва ад страт,
Бо часу не шмат засталося
І сілы — не шмат.
І з горыччу зноў адзначаю
Дыханне нягод.
І крышаць хвіліны адчаю
Напружанасць год.
І хочацца крыкнуць: — Мой Божа!
Чаму так імжыць?
І веру — святло пераможа.
Дажыць бы! Дажыць!
*
Храм вабіць малога й старога
Нязменна — вякі.
Ды Храм, як вядома, без Бога
Не Храм — скразнякі.
Ды Храм, як вядома, без веры —
Сваячыць з нарой.
Без сонейка й дзень будзе шэры
І змрочны настрой.
Намоленасць Храма, іконы,
Лампад фіміям...
І вернікаў шчырых мільёны
Спяшаюцца ў Храм.
Ці думаў з іх хто, хай не кожны,
Што Храмы, званы,
І свет гэты дзіўны, набожны
Ствараюць яны?
Што кожны — духоўнасці дойлід.
На святы, ў бядзе,
У пошуках лепшае долі
Да Бога ідзе.
Што кожны Стваральнік таксама
Не іншых — сябе,
Што ён уладальнік і Храма,
І Бога ў сабе.
З душэўных агеньчыкаў веры —
Свет звышвелічынь.
І ў Храм не зачыняцца дзверы
Ніколі!
Амінь!
1985