Расштукавалася наша стагоддзе —
За рэвалюцыяй — смута, вайна...
Коціць і коціць па нашым народзе
Голад, галеча, злачынствы, мана,
Здзекі, калгасы, падаткі, бяспраўе,
Лютасць жахлівая новай вайны.
Партыі — слава, астатнім — бясслаўе,
Многіх за краты — віна без віны.
Лепшае дзецям!.. А дзеці марнелі.
Моладзі крылы!... А моладзь паўзла.
Бедная большасць — няўмольна бяднела,
Меншасць — у сытым багацці жыла.
Костка — працоўным, уладзе — шыкоўнасць...
Праўда, ў адным раўнапраўе было:
Роўна дзялілі на ўсіх бездухоўнасць,
Гэтае зелле буяла, цвіло.
Потым Чарнобыль... І чорная доля
Стала чарней, чым начэй карагод.
Край наш знямогся ад смутку і болю,
Край наш канае, згасае штогод.
Век адыходзячы, страшны, дваццаты...
Вось і яшчэ падарунак для нас —
Бездань між душамі... Хто вінаваты?
Мы, што стварылі ўсё гэта? Ці час?
Не! Непрыстойна ківаць на стагоддзе!
Мы вінаватыя — творцы бяды.
Пусткі «садзілі» на ўласным гародзе,
Нішчылі душы, ішлі ў нікуды.
Самі згубіліся, моладзь губляем,
Вернем упарта на пройдзены шлях,
З палітыканствам у гульні гуляем,
Вынік адзін — на бабах, на нулях.
Зноў бездухоўнасці зелле буяе,
Беднасць — да бедных, сядзіць на гарбе.
Моладзь — без крылаў, маленства — канае,
Кожны ратуецца — сам па сабе.