Беларусь — мой вечны боль...
Хто з нас безгалосы?
Скінь ты путы, разняволь
Свой і нашы лёсы.
Сонца ўніз — бліжэй, шыбчэй
Да гвалтоўнай ночы.
Чорны сум — з адных вачэй
У другія вочы.
Беларусь — туга і плач,
І нямых — без ліку.
Ой прабач ты нас, прабач,
Збітых з панталыку.
Ці ў бацькоў мазгоў няма?
Ці здурнелі дзеці?
Ты не ведаеш сама —
На якім ты свеце.