Сярод забаў юнацкіх, сталых спраў,
Сярод вірлівых дзён, ура-начэй,
Я ледзь за сваім сэрцам паспяваў.
Яно вяло мяне: — Хутчэй! Хутчэй!
Яно, нібыта вечны рухавік,
Шалёным рытмам абганяла час.
Калі стамляўся я, яно — у крык:
— Хутчэй! Хутчэй! Жывецца толькі раз!
Ды для любога «я» пара свая,
Цяпер мой сумны скарб — гады мае.
І ўжо «хутчэй!», на жаль, не чую я —
І вечны рухавік мой збой дае.
І ўжо не ён мне кажа, я яму:
Нястомныя гады стамляюць плоць.
Цішэй! Нас час скіроўвае ў зіму.
Хутчэй не трэба, не заглухні хоць.