Як чутка, як нябачны госць,
Сярод гадоў, падзей і люду,
Ці быў я ўвогуле? Ці ёсць?
А калі так, тым больш — ці буду?
Пытанні гэтыя ўвесь час
Хвалююць і невыпадкова.
Я не магу пачуць адказ
Хоць на адно з іх прыжыццёва.
І ўсё ж адкажуць мне гады,
Тады, калі я «заначую».
Ды што мне з гэтага «тады»?
Я ўжо нічога не пачую.
Маё ўжо сэрца не кране
Адвечнае — я быў ці не?