Як мне шкада вас, будучыя дні,
Вас Бог жыццю падорыць, як на блюдзе,
І сонейка ў блакітнай вышыні —
Вы будзеце, мяне ужо не будзе.
І будуць ночы сумаваць па мне,
Бо я ў жыцці так мала спаў начамі.
І веру я, ніколі не міне
Ўзаемаповязь цёплая між намі.
Я кожнай ноччу больш пісаў, чым днём,
Шмат думак перадумаў кожнай ноччу.
Я ў сэрцы, палкім з гэткім жа агнём,
Усё жыццё ад дня да ночы крочыў.
І спадзяюся, што душа мая
Усё ж вас не пакіне, з ласкі Бога.
Ці знойдзецца яшчэ дзівак, як я,
Каб вас любіў больш, чым сябе самога?