Быць сумным лёгка, я такі і ёсць.
Ці як сказалі б — нефотагенічны.
Напэўна, я такі — несімпатычны
І збегла з майго твару прыгажосць...
Зямлю накрыў ад чорных хмараў цень,
І дождж ліе, хоць ён зусім не трэба.
Над хмарамі ж ва ўсю праменіць дзень
І гэтак жа ва ўсю, блакіціць неба.
І ў чалавеку ёсць душы партрэт,
Як для каго — прыемны, непрыемны,
Не для вачэй чужых. Там — іншы свет.
Які? Вясёлы? Сумны?
Патаемны.
Вясёлым быць? Складана для мяне.
У весялосці штучнага не мала.
Няхай вас ціхі сум мой абміне,
Каб весялей вам весяліцца стала.