Цiхi завулак... Бэз i таполi...
Вугал казённы — веха ў жыццi.
Радасць тых дзён i жалобу — нiколi
Не адгукнуць, не спаткаць, не знайсцi.
Бедна было тут, цесна i цьмяна,
Хоць i наведваў надзеi прамень.
Цяжка было, а жылi закахана
Ў кожны, падораны Госпадам дзень.
Дзень пражывалi i верылi прагна —
Новы — палёгку з сабой прынясе.
Не, не пужала жыццёвая багна —
Бедныя хоць — а жывыя. Усе!
Шэрыя буднi, сцiплыя святы,
Светлыя думкi калi-нiкалi.
Тут — i здабыткi кахання, i страты
Шчыра адзначылi, перажылi.
Мама iрвалася з гэтае «ямы»
Да незабыўнай i роднай зямлi...
Тут i спынiлася сэрца у мамы,
У ненавiсным казённым жыллi..
.
Цягне сюды... Час вяртаю пакрыху,
Гукi мiнулага прагна лаўлю.
Цiхi завулак... Як жа тут цiха...
Падае гулка сляза на зямлю.