Расклала моладзь
вогнішча ля рэчкі,
Як раскладала спраўна
з году ў год.
Хтось скача праз агонь —
смех, жарты, спрэчкі,
А хтосьці водзіць
з песняй карагод.
Падміргваюць у небе
зорак вочкі,
Запальна ноч
Купальская гудзе.
Плятуць дзяўчаты
зграбныя вяночкі,
Пускаюць іх
з прышэптам па вадзе.
Прыгожае, хвалюючае свята!
І казачнасць, з якой
цікава жыць.
Імкнуцца ўпотай
хлопцы і дзяўчаты
Здзяйснення мар усіх наваражыць.
І вось адна дзяўчына
Ўсхвалявана
Вяночку праспявала
Наўздагон:
— Плыві, плыві туды,
дзе мой каханы,
Магчыма, ты падкажаш мне —
Дзе ён.
Была дзяўчына
краскаю чароўнай,
Недасягальнай марай
для хлапцоў.
І вось адзін з іх
сігануў раптоўна —
З абрыва ў рэчку
кінуўся без слоў.
Схапіў вяночак...
Але крык адчаю
Пачуўся ў цемры
й захаплення крык:
— Вось твой вяночак!
Я яго трымаю!
Збылася мара —
я цябе кахаю!..
І ціха стала.
Ў рэчцы хлопец знік...
Рачная плынь —
не мелкаводдзя завадзь,
Дзе можна смела
й на сяродку стаць.
А хлопец згінуў,
бо не ўмеў ён плаваць,
Затое, як ніхто,
умеў кахаць.
Не, не было такога
ноччу зорнай,
Паданне гэта
даўніны сівой.
А рэчка ўсё ж
завецца рэчкай Чорнай,
Хоць ганарыцца
воднай сінявой.