Баюся, каб не быць бядзе.
Схапіў я забароны тыя —
І сівізной па барадзе,
І рэбрына чагосці ные.
Мне ўтумкалі даўно бацькі,
Што грэшнікі Адам і Ева.
Я ўсё жыццё йшоў напрамкі
Цяпер — пачаў глядзець налева.
Не дайце мне туды крутнуць,
Я дому, я сям’і належу.
Чыё б мне сэрца закрануць?
Хто ўчуе? Ад каго залежу?
О, гэта «лева», як сіло,
Душа там стыне, сэрца гіне.
І там «налева»,— што было,
Чым жыў — усё пад ногі кіну.
Мне гэта «лева» — ў сэрца нож.
Ноч для пачуццяў ацалелых...
Іду, гляджу налева ўсё ж,
Чытаю: «Дом для прыстарэлых».