І як не верыць прыліпалам-чуткам,
Калі яны — нібыта ў лазні лісце,
Калі яны з’яўляюцца звышхутка
І нашы нервы ядавіта хрысцяць?
— А чулі, там было...
Няўжо не чулі?
— А там загінулі...
— А там канаюць...
І гэтыя атручаныя «кулі»
Не забіваюць, а настой знішчаюць.
І сонечнасць псуюць адценнем шэрым,
Уклад жыцця вядуць у беспарадак.
І хоць іх адганяеш недаверам,
Ад чутак застаецца ўсё ж асадак.
Дзе паратунак — выказаць наспела:
Адным — язык прытрымліваць у роце,
А большасці — глядзець наперад смела,
Не верыць брудным надпісам на плоце.