Памяці Басарэўскага
Калісьці вёска —
Праца, пот,
Калгас у кожным
горле комам.
Тады, ў свае
шаснаццаць год,
Я гарманістам быў вядомым.
У вёсцы —
Гарманіст, як поп,
Пашанны, знаны,
як дажынкі.
І я ў той час
Быў нарасхоп —
Іграў па вёсках вечарынкі.
«Заламваць мех» —
нялёгкі хлеб,
Тым больш ўсю ноч —
Цяжкая праца.
А я ж тады быў,
як прышчэп,
Што ледзь пачаў
Укараняцца.
Бывала, хлопцы —
ну й народ,
Па п’янцы з кулакамі лезлі:
Адзін —
Заказвае факстрот
Камусьці вальс «сцялі пад бот»,
Другі пярэчыць —
«Польку» рэзні!
Ды гэта ўсё —
звычайны тлум
Падпітых хлопцаў ганарыстых...
Жыве ў душы салодкі сум,
Галоскі успамінаў чыстых.
Не кожны успамін кране
Сабой званы
душэўных звонніц.
Ды ёсць такі —
як ля мяне,
З цымбаламі сеў незнаёмец.
Я бачыў іх упершыню,
Раней я іх
Не чуў і вухам.
Мне падалося —
быццам сню
Чароўнасць незвычайных гукаў.
І гэты цымбаліст сівы,
Сама нібыта геніяльнасць.
Ад хвалявання
ледзь жывы,
Я йграў, трапляючы ў танальнасць.
Як упрыгожылі мой лёс
Гадзіны тыя і імгненні!
Які быў цуд!
Які дзівос!
Цымбалы ў нашай глухамені.