Які абшар!
Які бялюткі снег!
Душа святкуе,
радуюцца вочы.
Мароз — дзівоснай казкі абярэг,
На месцы —
за парадкам пільна сочыць.
Хоць неба сінь,
а дробненькі сняжок
Аднекуль ледзь прыкметна залятае.
Лісіны след —
крыштальны ланцужок,
Узрушыў гэту бель,
па ёй пятляе.
Стаяць, зімой асветленыя дні,
І сумных думак рой,
знікае, гіне...
Як не хапае гэтай чысціні
У нашай узаемаблытаніне.