Сустрэчу разлука псуе...
Трымаў я за рукі сяброўку
І ціха спытаўся ў яе:
— Калі мы сустрэнемся зноўку?
— Да заўтра! — адказ мне прапеў,
Як ветрык, што носіцца ў полі.
— Да заўтра! — і я зразумеў,
Што ўбачымся мы — у «ніколі».
Бо заўтра не будзе — яно
Ў сваёй віртуальнасці недзе.
Яно, як нямое кіно,
Агучыцца, ў «сёння» пярэйдзе.
Бруіла вакол мітусня,
Валтузіла род чалавечы.
Чакаў я наступнага дня,
Не «заўтра» чакаў, а сустрэчы.
Раптоўна жар думак прыціх,
Ў здагадцы патух нечаканай —
Яна — у пачуццях маіх
Сяброўкай жыве, не каханай.