Лицом к лицу лица не увидать
С. Есенин
Сярод надзей, няздзейсненасці мар,
Сярод падзей — удачаў і няўдачаў,
Мы з ім штодзень, штоноч — да твару твар,
Мы — нос у нос, як цемра і гушчар,
І ўсё-такі я твар яго убачыў.
І да драбніц я вывучыў яго,
Любіў і не любіў, прымаў з уздыхам —
Не проста твар, а твар, жыцця майго,
Адзначанага і святлом, і ліха.
Ён, твар жыцця, трымаў мяне ўвесь час
Амаль што без усмешак і без святаў.
Ды значна больш было на ім грымас
І горкіх слёз ад непараўных стратаў.
Вунь сонейка зірнула паміж хмар,
Магчыма, дзень рыхтуе мне удачу...
Я бачу твар жыцця — да твару твар,
Яго я на адлегласці не ўбачу.