Да Спасу хоць далекавата,
А яблычак просіцца ў рот.
Спакусаў вакол нас багата
Шматлікіх — штодзень і штогод.
І як не парушыць каноны,
Між мноства «хачу», бы ў віры?
Спакусяць нас больш забароны,
Чым кліч камунізму каронны:
«Што хочаш рабі і бяры».
Спакусы — грахоў нашых сведкі,
Нікуды не дзецца ад іх,
Таму мы даволі нярэдка
Начуем у жонак чужых.
Бывае, глынуўшы без меры,
(Пра гэта вядома даўно)
Да жонкі ідзём не праз дзверы,
А ноччу цішком, праз акно.