Я за жыццё перапаліў не мала
З мінулага мастоў,
нібы хлам’я.
А аказалася —
ля першага прычала
Застаўся там, больш натуральны я.
Душу бяскровіш і душу бяссловіш
Адсутнасцю першакрынічных слоў.
Ў маім мінулым я —
ды не адновіш
У першароднасць спаленых мастоў.
Так і іду я —
ўсё грудзьмі наперад,
А вочы сэрца —
ўсё глядзяць туды,
На той далёкі, ледзьве бачны бераг,
Дзе я больш натуральны, малады.