Кожны нечым незадаволены,
Не даецца Жар-птушка ў рукі.
Ох, жыццё!
Ты як нерв аголены,
Ты — то вольніца, то прынукі.
Інквізіцыя ты, дэмакратыя,
То — ні кроплі, то — поўная чаша.
Мы такія былі б крылатыя,
Каб не гены — заземленасць наша.
Каб ні вечнасці сіла варожая —
Ўсім з народзін прысуд суровы.
Ой, жыццё!
Ўзнагарода ты Божая,
Дар бясцэнны, ды ўсё ж, часовы.