Дарога...
Дарога — ад Бога й да Бога,
З калыскі да веку старога,
Дарога ў Сусвет ад парога,
Ад казкі да долу сырога.
Дарога...
Адзінае, мабыць,
Што век скарачае, а вабіць
За край-далягляды свае,
Стамляе і сілы дае.
Дарога —
І не адхіліцца,
Хоць бездані, хоць навальніцы,
Хоць адбранзавелі куміры
І згублены арыентыры.
Адзінае — край-далягляд,
Наперад — ні кроку назад.
Надзеі, даўно нежывыя,
Нібыта слупы верставыя
Знікаюць штодзень за плячыма
І іх ажывіць немагчыма.
І зноўку шукаеш вачыма
Наперадзе новы міраж —
З надзеяў і мараў калаж.
Дарога...
Свет дзіўны, далёкі,
Стук сэрца агучвае крокі,
Пранізліва стукае ў скроні,
Нібыта падковамі коні,
Хто першы дапне ў вечны змрок,
Апошні стук сэрца ці крок?
Дарога —
Жыцця таямніца,
Здарожыўся, ды не спыніцца,
Бо доўжыцца рух без прыпынку,
Не спыніцца ні на хвілінку.
І нават хто скуты ў астрозе
Ці бачыць хто сны —
ўсе ў дарозе.
*
Дарога...
Калі ўжо дарога,
На ёй спадарожнікаў многа,
Яны — адзіноты пазбавяць,
А часам — падножку падставяць,
Каб не вытыркаўся «разумны»,
А быў, як натоўп гэты тлумны.
Той стане натоўпам да скону,
Хто «масы» абраў за ікону,
Хто мысліць чужымі мазгамі,
А думкі свае — пад замкамі.
Складана ад кпін бараніцца,
Праз шчыльнасць натоўпаў прабіцца
Таму, хто не «левай», а «правай»,
Хто неабнатоўпен дзяржавай,
Хто «я» не аддаў грамадзе,
Сваёю дарогай ідзе.
Дарога...
Знясілле, знямога,
Дарога — не пляц, не падлога,
Дзе хоць вытанцоўвай, круціся,
Не стужка-асфальт, хоць каціся,
А непрадказальнасць штодзёння
І расчаравання бяздонне.
Здараюцца дні, нібы ночы,
Нібыта завязаны вочы,
Нібыта ідзеш супраць плыні,
Якая ўсю сілу абрыне
На грудзі, на ногі — і валіць,
Каб здужаць,зламаць, падначаліць.
Здаецца — ні кроку, ні метра,
І ўжо не хапае паветра,
І рот канвульсуе тады,
Як рыбіна, што без вады.
Дарога...
Для многіх дарога —
Чужых перашкодаў аблога,
Чужога атрутнага бруду
Ад гэткага ж бруднага люду.
І іх, перашкодных, хапае,
Хто яму для іншых капае.
*
Спрадвек і да нашага веку
Складана прайсці чалавеку
Свой шлях, захаваць сваё сола
Сярод шматгалосся наўкола.
Бо глушаць салістаў-тытанаў
І бубны бяздарных шаманаў,
І вокрык апрычнікаў строгі,
І прынцыпы ідыялогій.
І хоць не спрыяецца ім,
Ідуць яны шляхам сваім.
Ёсць летапіс светлы, ёсць чорны,
Калі бездухоўнасці жорны
Знішчалі асоб знакамітых,
Духоўных і таленавітых
І іх абрывалі дарогу.
Ды час не знішчаў, дзякуй Богу,
Тварэнняў душы і рукі,
Праносячы іх праз вякі.
Дарога...
Слата, бездарожжа...
Дабро альбо зло пераможа?
Уласнае «я» ці сістэма? —
І гэта — адвечная тэма,
Якую ствараюць удвух:
Фізічная сіла і дух.
Дарога...
І толькі дарога
Адкажа, за кім перамога,
Чые ў няўміручасць сляды,
Чые праляглі ў нікуды.
А гэта даўно не сакрэт —
Адзінкі трымаюць Сусвет,
І тых, каго дух не цікавіць,
І тых, хто бяздушнымі правіць.
*
Дарога?
Не страшна! Нічога!
Упэўненасць— ці ж не падмога?
Якія быць могуць ваганні?
Прачнулася звонкае ранне,
Азваліся першыя птушкі —
Сыходжу з асфальтавай стужкі,
Бо хто па асфальце шыбуе,
Нагамі зямлю не адчуе.
І вось пад нагамі зямля!
Дарога — спачатку, з нуля.
Пачатак — не з крылаў, а з крылак,
І не з перамог, а з памылак.
І перапаўняюць адразу
Пытанні і пошук адказу...
Адказы й адказнасць — сугучча,
Прымаю адказнасць рашуча,
Рашучасць — галоўнае крэда,
Рашучасць і прага да ведаў,
Імкненне да звышперашкодаў,
Да значных адкрыццяў, прыгодаў,
Любоў да Радзімы, свядомасць —
І ўся у дарозе «маёмасць».
Наперад! Ні кроку назад!
За сонцам!
За край-далягляд!
2010