Дарогі — як і мільённаногі спрут,
Нясуць дарогі ў нашы лёсы змены.
Дарогі знойдуць самы дальні кут.
Мы — кропелькі жыцця. Дарогі — вены.
І варта толькі выйсці за парог,
І думкамі зямлю апаралеліць,
Свет вабіць незлічонасцю дарог,
Якія ён за далягляды сцеліць.
І сэрца з-пад будзёнасці замкоў
У белы свет загадкавы імкнецца.
Дарогі клічуць нас да сваякоў,
Вядуць да тых, хто болей не прачнецца.
Ў тупік дарога — для душы турма,
У дом сяброўскі — і душой багаты.
Дарога ў край чужы — даўжэй няма,
І самая кароткая — дахаты.
Дарогі доруць нам і Боскі Храм,
Рыхтуюць і грахоў выпрабаванні.
І, часам, цяжка разабрацца нам
На новым, незнаёмым скрыжаванні.
Пульсуюць з веку ў век вакол зямлі,
Зліваюцца, звіваюцца, як рэчкі.
Адных дарогі да вяршынь вялі,
Другіх — у бездань, да жалобнай свечкі.
Жыццё — дарога. Блаславі нас, Бог! —
Нічога, што спіна шчыміць ад солі.
Шмат чалавецтва бачыла дарог,
Сваю ж апошнюю — ніхто, ніколі.