Мы ўсе залежым ад абставін,
Як сад ці пчолы ад зімы.
Ў дадатак, як прыдумаў Дарвін,
Залежныя ад малпы мы.
А калі так, шыбую шпарка,
Як кажуць, на адной назе,
І праміком у заапарку
Іду да клеткі з шымпанзэ.
— Вітаю, мой далёкі продак! —
Зняў капялюш я перад ім.
Ты, дыназаўраў аднагодак,
Застаўся сваяком маім.
Далёка я ўперад скочыў
Ад вас, усёй маёй радні.
Я хвост згубіў, застаўся копчык —
Я зняў штаны,— Вось ён, зірні.
Табе, каб трошкі пагаліцца,
Ды капялюш, ты б быў — ого!
Не мог жа Дарвін памыліцца,
Назваўшы сваяка майго.
Раптоўна заасупрацоўнік,
Як штык, з’явіўся на пасту.
— Адкуль узяўся безштаноўнік?
Схавай сваю сарамату!
Людзей набегла, шумна, поўна,
Нібы на п’янку нашчака.
Я ім тлумачу, што раптоўна
Спаткаў свайго тут сваяка.
— Не шымпанзэ перад вачыма,
Не нейкі зааэкспанат!
Магчыма дзед ён мой! Магчыма
Тысячаюрадны мой брат!
Ці ж ён у гэтым вінаваты,
Што з ім мы не адна сям’я?
Вы ж гляньце, з ім мы, як блізняты,
Не разабраць, дзе ён, дзе я.
— У клетку лезь! — галёкнуў хтосьці,
Пачуўся рогат, гвалт і свіст.—
Да сваяка свайго у госці
Залазь, адчайны дарвініст!
______
Я веру ў вас, святыя мошчы,
Ў цябе, эвалюцыйны час.
Эх, быў бы Дарвін не нябожчык,
І ён бы ў клетку ўлез да нас.