Мяне вялі сцяжынкамі кахання
Маё юнацтва, маладосць мая.
Таму й хвалюе веснавое ранне,
Што летам не пачуеш салаўя.
О, тыя непаўторныя сцяжынкі,
Вы велічней усіх шляхоў-дарог!
Я ў маладосці сеяць мары мог,
А ў сталасці спраўляю ім дажынкі.
Цяпер, увосень не вярнуць вясну —
І ў выніку — што сеяў, тое й жну.