Зіма трымае пільна вуха
Ў адведзены ёй Богам час —
То маразы, то завірухі,
То ўсё адразу шле на нас.
То гурбы —
ледзь праб’ешся з хаты,
Снег па калена, каламуць.
Але бываюць дні, як святы,—
У хату ногі не нясуць.
Прыемна ў дзіўнай абалонцы
Зіхцець палям, звінець лясам.
Прымаладзілася пад сонцам
І наваколле ўсё, і сам.