Я дойлід сябе самога,
Ляплю вобраз свой пакрышку —
Узяў і, з дазволу Бога,
Дадаў да жыцця зямнога
Блакітнага неба лыжку.
Дадаў і агню, і лёду,
Каб ураўнаважыць характар.
Дадаў лыжку дзёгцю, а мёду
Забыўся дадаць — эх, аматар!
І ветру дадаў, і маланкі,
І першага майскага грому.
І мамінай калыханкі,
Што пелася мне малому.
І белай рамонкавай пены,
Якая ўскіпела ў полі,
І моцнага цёртага хрэну,
І трошкі душэўнага болю.
Ад гэтай сваёй знаходкі
Душы адчуваю крыкі,
Боль мой за час кароткі
Зрабіўся нясцерпна-вялікім.
Дадаў (эх, жыццё-прапажа!)
Не мала загулу начнога,
Дадаў і гарэлкі — а як жа!
Яе — без дазволу Бога.
Дадаў і харчы на закуску,
А потым дадаць я мусіў
І трошкі працы ў нагрузку,
Хаця без яе абыйдуся.
Дадаў да святой я злосці...
Што?.. Гэта ўжо не для прэсы.
Калі ж прапусціў я штосьці,
Дадасца па ходзе п’есы.
Цяпер я — заўсёды новы,
Маланкава-непрадказальны
І ветраны, і храновы,
Падпіты, запамінальны.