Ці на мяне ўгнявіўся Бог,
Ці чорт мяне сурочыў?
Я раптам неяк занямог —
І я тады з апошніх ног
Да доктара заскочыў.
Узвыў я: — Мне прыйшоў канец!
Ледзь устаю з пасцелі.—
А доктар, як святы айцец,
Як медыцыны ўсёй мудрэц,
Спытаў: — А што вы елі?
Чым вы маглі атруціць кроў?
Ці ж малаком праз соску?
А я яму, без лішніх слоў,
Без аніякіх там прадмоў:
— Еў, доктар, вашу цёзку.
Ён думаў — я лухту нясу,
А я дадаў з уздыхам:
— Еў доктарскую каўбасу,
Няхай бы яе ліха.
Сказаў мне доктар: — Мілы мой,
Лячыць ты будзеш язву.
Які дурны атруце той
Даў доктараву назву?