Як толькі ліпень спусціць ноч з нябёс,
З лугоў квяцістых далятае плач,
Нібыта хтосьці скардзіцца на лёс —
Дык то не спіць, надрыўна стогне драч.
Ён, кажуць, пешшу ў вырай і назад,
Таму ў траве выплаквае тугу,
Што зноў дапне да Афрыкі наўрад,
Бо надта ногі змуліў на бягу.
Ах, то не плач, а песня! Ну і ну!
Яму тут, дома, ў мокрым лузе рай.
І ад таго шчасліўцу не да сну.
Ён так пяе, хоць вушы затыкай.
Спявай, мой дружа! Як без песні жыць!
Спявай, мой драчык, хоць не зведаў нот!
Ноч летняя — імгненне, час бяжыць,
І хутка восень, восенню — ў паход.