Вы, дрэвы, больш богаугодныя,
Пародныя і безпародныя.
Ваш свет — свет мараў і надзей,
Бог любіць больш вас, чым людзей.
Нам для жыцця не шмат даў год,
Вам — сто, і трыста, і пяцьсот.
Вы — нам сябры ад веку ў век,
А хто вам вораг? Чалавек.
Чым дыхаем мы? Кіслародам,
Якім адорваеце нас.
Мы вас атручваем смуродам
І хіміяй — за разам раз.
Для вас мы шмат прыносім болю,
Знішчэння, здзекаў і нягод.
Нас на зямлі — ўсё болей, болей,
Вас — меней, меней, што ні год.
Я выкрысці і больш бы мог...
За што любіць нас будзе Бог?