Не пазбегла жыццё пустаты.
Не мінулі майго лёсу страты...
Як мне вас не хапае, браты,
Я марнею без мамы і таты.
Свята ў сэрцы радзей і радзей,
А ў душы цемра-ноч гаспадыня.
Шмат вакол і людзей, і падзей,
Ды, здаецца, наўкола — пустыня.
Дажываецца праз не магу,
Рэвізуецца ўся жыццяопісь.
У былым й дробязь мае вагу,
А чаму сёння й важкае — дробязь?