Няпісаны закон
жыве між нас адвеку,
Што ёсць такі закон,
у сведкі клічу неба.
Ён асабліва сёння
вядомы чалавеку:
Каму не трэба мы —
і тыя нам не трэба.
Што можа горшым быць?
Замкнулася тут кола.
У кожнага ў душы —
у гонар «я» малебен
Ўзаеманепатрэбных,
хоць пруд прудзі, наўкола,
Бо кожны толькі сам
сабе ў жыцці патрэбен.
Хвароба ўсіх хвароб —
сцвярджаю я адказна,
Пануе сярод нас,
карае ўсіх сурова.
У творчае сям’і
відаць найбольш выразна
Ўзаеманепатрэбнасць,
а гэта — тупіковасць.
Не дапамогуць нам
ні штучныя старанні,
Не пабратаюць нас,
разрозненых, гады.
А што каб адмяніць
ўсе прэміі і званні,
Магчыма, гэта б нас
палепшыла тады.
Балюча назіраць
за сціснутымі намі,
Дыягназ, ён адзін —
адзін на ўсіх даўно:
У кожнага ёсць свой
запазухаю камень,
На жаль, нямала душ,
дзе ёсць другое дно.