Я шчакой да дуба, як да вечнасці —
Колькі ж ён вякоў свой крыж нясе?
Колькі ён пабачыў чалавечнасці,
І крыві, і нашай недарэчнасці,
І ўсяго, чым хворыя мы ўсе.
Дуб-дзядуля — голле між аблокамі.
Не хіснецца, нібы бачыць сон...
Мераў шлях да нас гадамі-крокамі —
Дзякуй, што дажыў да нашых дзён.
Быў Лявіцкім слаўлены і ўхвалены,
Ды, відаць у вас — адзіны лёс:
Ты цяпер, сучаснасцю паранены,
Ён тады цягнуў нядолі воз.
Да цябе мая шчака прытулена —
Пэўна, так рабіў Ядвігін Ш.
І тады была не раз расчулена
Ля цябе ягоная душа.
Заглядзеўся ў неба ты бяздоннае.
Дуб-дзядуля! — хочацца гукаць...
Моц такая — ды безабаронная,
З чэрствасцю людскою абручоная,
Прыгажосць — якую пашукаць.