Нам дало у жыцці
Сустракацца не раз,
Я і жыў сярод вас,
У адзін з вамі час,
Я пісаў, я прыносіў,
Паказваў тамы —
Пазаўвагай я быў,
Размінуліся мы.
«Не заўважылі» вы
Відавочнае — што ж...
Ганьбіць значнае — грэх,
А хваліць — ў сэрца нож.
Вочы зеўрылі ўбок,
Анямелі раты —
Вось ён сумны урок
Слепаты, нематы.
Вы — як млын ветраны,
З ім змагаўся ў жыцці.
Майго лёсу званы
Вымагалі ісці.
Абяссілены я,
Ды не зломлены я.
Ў сэрцы творчасць мая —
Дульсінея мая.