Душа-гармонік, што ж ты сціх
З няпамятных часоў?
І не чуваць нідзе тваіх
Басоў і галасоў.
Ці ж думаў хто, што паглыне
Цябе імклівы век?..
Ад таты перадаўся мне
Тваёй душы сакрэт.
О, як любіў я, малады,
Твой голас — прызнаю!
Пералівалася тады
Твая душа ў маю.
Я прачынаўся й засынаў
Пад дзіўны разгалос.
Ты упрыгожваў і яднаў
Усіх вяскоўцаў лёс.
Няўжо, мой дружа, ты памёр?
Не веру, што аджыў
Чароўных гукаў перабор,
Мелодый пераліў.
Прыціхлі вёскі — вер не вер,
Бо іншае мадней.
І не пачуць цябе цяпер
Паўсюдна, як даўней.
І хоць палоніць пакрысе
Наш слых інакшы спеў,
Сумуюць па табе усе,
Каму ты сэрцы грэў.