Светлай памяці
роднага брата Косціка
Пакойся з мірам, родны брат,
Там цішыня — сястра паэта.
Але маёй душы набат
Гудзе, крычыць над цэлым светам.
І ўсё ж крычыць душа дарма,
Для ўсіх вакол — мой боль дарэмны.
Ёсць гэты свет — цябе ж няма,
Ёсць гэты свет — мая турма,
Ён без цябе такі нікчэмны.
Ах, як балюча жыць цяпер.
Няўжо жыццём завецца гэта?
Загрыз цябе бяды ашчэр,
Ды не тваю душу паэта.
А я адзін,
Зусім адзін,
Як той блукацель раздарожны.
Сярод стагоддзяў і хвілін —
Бязрадасны, бездапаможны.
Не будзе болей светлых дат
З табою радасна-агульных.
Пакойся з мірам, родны брат,
У душы маёй — табе утульна.
22.10.2017