Якую душу
Мелі продкі калісьці!
Калісьці —
Адвечнай нядолі радня.
У хаце,
На працы,
Ў дарозе кудысьці —
Ні кроку без песні,
без песні ні дня.
У хаце спявалі,
пры кожным застоллі,
І ў дзень Вялікодны
за кожным акном.
А як жа спявалі
жанчыны у полі,
Над жытам з сярпамі
альбо над ільном.
А ужо, як граблямі
варочалі сена,
Зграбалі ў валокі,
ды клалі стажкі,
Ў паветры над лугам
лунала нязменна
Мелодыя працы —
спявалі жанкі.
Нялёгкая доля,
Нялёгкая праца,
І людзям здавалася
ў тыя гады —
Без песні не будзе
касіцца, арацца,
Без песні жыцця
не ўяўлялі тады.
Мы песню згубілі,
без песні нязвыкла,
Часы ўжо другія —
і іншы матыў.
А песня пакуль што
са сцэны не знікла,
Але фестывалі,
як той партактыў.
Магчыма таму й надышло
наша «сёння»,
Што «песня и строить, и жить» памагла.
Ды наша заможнасць
ў няспеўнасці тоне,
Ні з горада песні не чуць,
Ні з сяла.