Я столькі напісаў... Каму? Навошта?
Нячытаныя ўсе тамы мае.
Але ж паэзія — душы кароста,
Ні спаць, ні жыць спакойна не дае.
І ведаю — ніхто не прачытае
Ні верша, аніводнага радка.
І ўсё ж душа старонкі дзён лістае
І думак не спыняецца рака.
Мне жыць абрыдла, я невыпадкова
Бліжэй душой да тых, хто аджылі.
І толькі Богам дадзенае слова
Мяне пакуль трымае на зямлі.