Шаснаццаць год —
нібы хвілінка...
«Хвілінку» гэту аджылі
Гаўрылка,
Рысік
і Пушынка.
І кожны з іх —
душы крывінка,
І кожны з іх —
ужо ў зямлі.
І як адразу пуста стала,
Нібыта сонейка зайшло.
О, як для шчасця
трэба мала —
Пяшчота, шчырасць,
душ цяпло.
І не пазбавіцца ад болю,
Які крычыць:
— Не вернеш цуд!..
Другіх такіх ужо ніколі
Не будзе...
Жудасны прысуд.