Ёсць людзі незласлівыя, на дзіва,
Усё прымаюць моўчкі і цярпліва.
Іх вытрымка нетлумачальнай моцы,
Яны, быццам без нерваў і эмоцый.
Няўжо ў іх тое ціхае балота,
Ў якім жывуць нячысцікі з ахвотай?
Яны сваім характарам належаць
Не да сабакі, які толькі брэшыць,
Але не ўкусіць, хоць увесь звяглівы,
А да таго, што знешне не зласлівы
І ціхі, і спакойны ўвачавідкі,
Вось ён знянацку і ўгрызне за лыткі.
Не, я не давяраю поснай масцы,
Яна, як алкаголік у завязцы,
За ёю столькі скрытнасці адвечнай,
Не выключана, што і небяспечнай.
Не, больш цаню характар я запальны
І выбуховы, эмацыянальны
Гаворку больш прыемна весці з імі,
У іх другога дна няма ў паміне,
У іх на языку ўсе заляпоны,
А гэта лепш, чым у душы праклёны.