Эх белая пара!
Чароўная зіма!
Прыбраўся лес прыціхлы, заінелы.
Здаецца, быццам іншых колераў няма —
І толькі два святкуюць — чорны й белы.
Ці сонейка святло над зімкаю без хмар,
Ці завіруха загудзе нястомна,
І хоць зімой «наскрозь» забелены абшар.
А у вачах ад іх бывае цёмна.
І вось настала ноч,
Прагнала дзённы тлум,
Час надыйшоў загадкава-знямелы.
А ціхі снегапад, нібыта ціхі сум,
Вось толькі сум душы, на жаль, не белы.