Да творчасці яго я быў паломнікам,
Як да жывой вады душой прынік.
Ён у душы маёй
Узнёсся помнікам,
Як чалавек,
Пісьменнік,
Франтавік.
За мір, за шчасце
Заплаціў ён дорага —
Ад смерці сонца закрываў сабой,
Змагаўся маладым
З нямецкім ворагам,
Затым у творах свой працягваў бой.
Нажыў я рану ў сэрцы невылечную,
Калі пачуў праз радыёэфір:
Ён дажываць паехаў на нямеччыну,
Ён, мой ужо, на жаль,
Былы кумір.
І ён паехаў,
Ісціну сканфузіўшы,
Даў пад дыхалку рэйтынгу свайму.
І помнік рухнуў,
Мне душу забрудзіўшы,
Ў душы пытанне вырасла: — Чаму!
Ён — і да немцаў!
Штосьці непатрэбнае.
Зусім несумяшчальнае тут штось.
І кропка ў біяграфіі ганебная,
І гэта факт —
Што маем, тое ёсць.
*
Вось вёсачка мая пасляваенная,
Ледзь ачуняла, спаленай была.
Жыве у ёй жанчына непісьменная,
Ў вайну яна дзяўчынкаю была.
Яе жыццё сваёю чорнай меткаю
Адзначыла вайна й нямецкі кат —
Тады прад ёй, дзяўчынкай-малалеткаю,
І бацька расстраляны быў, і брат.
Семдзесят год — адлегласць велізарная,
Яна ўсё ж помніць страшную пару.
Й пасылку не ўзяла гуманітарную —
Чым браць у немцаў штосьці —
Лепш памру.
Яна жыццём душу не абязболіла,
І памяць не адправіла на злом.
Святая памяць ёй бы не дазволіла
Лізаць талеркі за чужым сталом.